Bagage

Mustafa is een vriendelijke jongen uit Izmir, die naar Istanbul gekomen is om er te werken (zoals de meeste mensen die in Istanbul wonen en werken eigenlijk afkomstig zijn uit Trabzon, Konya, Kars, Mardin of waar dan ook in het land). Mustafa heeft het getroffen: hij heeft een baantje gevonden bij een gezellig hotelletje in Sultanahmet, waar hij achter de balie zit, mensen in- en uitcheckt en waar nodig hand- en spandiensten verricht. Af en toe is het even lastig, als mensen te snel Engels spreken waardoor hij ze niet verstaat, of als er net een paar mensen tegelijk bij zijn balie komen, en dan komen er ook altijd een paar zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd bij. Maar verder is het een prima baantje, en Mustafa doet zijn best om zijn gasten zo goed mogelijk te helpen, ook al verstaat hij ze niet altijd meteen.

Vandaag is Mustafa's hulp ingeroepen door de Nederlandse backpacker die het stapelbed in de rommelkamer kreeg omdat de slaapzaal reeds gevuld was. De jongen heeft zijn bagage nog niet en vraagt Mustafa keer op keer naar de bagageafdeling van het vliegveld te bellen om het adres door te geven. Dat doet hij ook, maar het probleem is dat de lijn voortdurend in gesprek is. Nu heeft Mustafa ook al een fax gestuurd met het adres van het hotel, maar ook daar is geen reactie op gekomen. Het is dus maar de vraag of de bagage wel nagestuurd wordt naar het hotel, zoals die lieve Fotos van de afdeling bagage de jongen had beloofd.

Ik slaap onrustig op het stapelbed in de rommelkamer. Niet alleen omdat mijn medestapelbedbeslaapster thuiskomt als ik net ben weggezakt, waardoor ik weer wakker word, en ook niet alleen vanwege de hitte - daar zal ik toch wel aan moeten wennen. Ik maak me vooral druk om het feit dat mijn bagage niet, zoals beloofd, naar het hotel is gestuurd. We hadden ze toch het adres gefaxt? Fotos was toch zo behulpzaam, die zou de zaak toch wel in de gaten houden? Mijn rugzak is vast ergens uit een busje gevallen en toen verdwenen in het labyrint dat Charles de Gaulle heet... Maar waar in Istanbul vind ik zo snel een nieuwe rugzak, en waar, in hemelsnaam, een geimpregneerde klamboe...?
Wat zei die Boeddha ook al weer, over loslaten?

Als ik 's ochtends wakker word, is er nog niets gearriveerd. Het ontbijt valt me zwaar op de maag. Ik vraag aan Mustafa of hij me wil bellen als de bagage arriveert, en neem de tram richting het westen van de stad, waarna ik overstap op de grotendeels bovengrondse metro. Grauwe flatgebouwen, kolossale malls, smoezelige bedrijventerreintjes en gezellige volksbuurtjes wisselen elkaar af. Vlak voor het vliegveld rijst uit de kale grond opeens een gigantisch vaalrood wolkenkrabbercomplex omhoog, dat het nieuwe Turkse WTC voor moet stellen. Bij het vliegveld aangekomen vrees ik van het kastje naar de muur te worden gestuurd, maar dat valt mee: vrij snel sta ik in het kamertje waar ik eergisteravond zo lang moest wachten. Chagrijnige jongens en meisjes in blauwe uniforms hangen wat rond tussen grote hoeveelheden lukraak rondgestrooide koffers. Het zou me niets verbazen als ze die hoorn gewoon de hele tijd met opzet van de haak laten... Naast me staat een oudere Italiaanse man die al enkele dagen tevergeefs op zijn bagage wacht en zelfs al een vlucht naar het oosten van het land heeft moeten verzetten. Een driftig kauwgom malend meisje kwaakt hem toe dat ze geen bagage van hem heeft en dat hij maar moet wachten. Naar mij zegt ze iets dat vermoedelijk betekent dat mijn bagage er is, maar ik weet niet zeker of ik het goed verstaan heb. Ze verwijst me naar de kast met de Air France-bagage.
Geen rugzak.

Ik moet zitten en wachten, terwijl de beleefde Italiaanse meneer naast me wordt afgeblaft. Na enkele minuten schiet het kind plotsklaps iets te binnen. 'Oh ja, daarginds liggen ook nog Air France-spullen, kijk daar eens'. Ik begeef mij naar de stapel koffers waar ze heen wees. En het wonder geschiedt: daar staat hij. Mijn geliefde rugzak, nog nooit was ik zo blij je te zien.
Ik ga terug naar de stad, nadat ik de Italiaanse meneer geluk heb gewenst.

Nog een ontspannen middag mag ik dartelen door Sultanahmet, ontspannen börek picknickend in het gras zitten van het bomvolle Gülhane Park, en stil worden van het Iznik-interieur van de Sultanahmet Camii oftewel Blauwe Moskee. Dan gaat de reis verder.