Wegen

De regen stroomt en stroomt en houdt nooit meer op. Gehuld in een blauw regenpak slinger ik tussen de zwarte taxi's en de rode bussen door. Chauffeurs snijden je maar al te graag af, dus voorzichtigheid is geboden. Londen zit vol met eenrichtingswegen, en tot mijn grote irritatie wordt er hier in tegenstelling tot in Nederland voor fietsers geen uitzondering op de regel gemaakt. En wanneer je dan eindelijk een weg hebt gevonden waar je wel in mag kun je er vergif op innemen dat die is opgebroken. Ik heb dan ook nog steeds geen goede route gevonden van Caledonian Road naar Russell Square, maar misschien bestaat die ook wel niet.

Amazon punt com heeft mijn creditcard geplunderd. Ofschoon ik officieel geen boeken hoef aan te schaffen kon ik het niet laten. Ik haat bibliotheekboeken waarin je niet mag strepen en die je binnen twee weken terug moet brengen. Ik wil boeken bezitten, me ze eigen maken, ze consumeren, de strijd met ze aangaan. Bibliotheekboeken zijn te steriel. Boetes voor te laat terugbrengen zijn bovendien zo godgeklaagd hoog dat ik de kosten er vermoedelijk wel uit krijg.

Men houdt sowieso erg van regeltjes hier. We hebben aanwezigheidsplicht en verplichte deadlines en van universiteitsbestuurswege voorgeschreven sancties en driedubbele nakijkplicht voor elk lullig papertje en exacte tijdsbestedingsmodellen voor docenten en ga zo maar door. Pardon hoor, ik heb een zak geld neergelegd om hier te mogen studeren, denkt men nou werkelijk dat ik van plan ben colleges te skippen en uitstelgedrag te vertonen? De boosdoener is het overkoepelende bestuur van de Universiteit van Londen (waar SOAS deel van uitmaakt, alsmede een stuk of twintig andere schools en colleges), dat er met hun regelgeving verantwoordelijk voor is dat het wantrouwen de afgelopen jaren steeds meer is geïnstitutionaliseerd, dat prestaties worden gekwantificeerd, en dat tijd wordt gedehumaniseerd. Individuele creativiteit, nonconformisme en improvisatievermogen worden zo aan de ketting gelegd. Godzijdank zijn er hier goede en inspirerende docenten en talentvolle studenten die mooie en belangrijke dingen doen - maar dat is ondanks alle beperkingen, niet dankzij.

Dus dit is de richting die men in Leiden nu ook is ingeslagen, getuige onder meer de recente ontwikkelingen op de Faculteit der Rechtsgeleerdheid en bij de opleiding Japanse Taal en Cultuur, waar het onderwijs schools en onpersoonlijk gemaakt wordt, waar kritiekloos aangenomen wordt dat een toename van het aantal regeltjes het studierendement wel even zal opkrikken, en waar men een blinde navolging van Angelsaksische modellen voorstaat. Pas op, Leiden! Het uitdagen van talentvolle studenten is iets heel anders dan hen wantrouwen en hen behandelen als een stel luie scholieren!

Ik maak wortelsoep met gember en koriander (wie het recept wil sture me een mailtje, wie uitgenodigd wil worden voor een maaltijd ook) en salade. Ik deel de maaltijd met mijn schatten van huisgenoten, en we hebben het gezellig. Alleen jammer dat een van ons niet mee-eet, en jammer dat hij überhaupt nooit op uitnodigingen onzerzijds ingaat, en jammer dat hij zijn kamer gekregen heeft door de anderen voor te liegen over een zogenaamd reeds getekend contract, en jammer dat hij als een wezel door het huis sluipt, en jammer dat hij in de kamer naast mij woont en midden in de nacht op luide toon converseert met collega-gamers. Maar verder ben ik heel blij met mijn kamer en huisje, waarvan u de foto's vindt onder mijn vorige verhaal. Ik heb veel geluk gehad met de grootte, de prijs, het huis en de locatie - toch wel een beetje een lot uit de loterij dus.

Het jaar is nog maar net begonnen of de Grote Toekomstvraag begint al aan mijn deur te kloppen. Websites van deze universiteit en overzeese concurrenten vragen mijn aandacht, want wie wil promoveren moet er vroeg bij zijn. Er zijn heel veel mooie mogelijkheden. Ze tollen rond. Een stemmetje vertelt me dat het misschien niet zo'n gek idee is om straks een jaar wat minder hard te rennen, een ander stemmetje vertelt me daarentegen het ijzer te smeden als het heet is. Laat het nog maar even rusten, Aike. Eerst nog maar even wat meer aarden in Londen en genieten van de tijd hier. Je bent nog niet eens in het Tate Modern geweest, je hebt nog geen enkele wandeling uit die mooie wandelgidsen gemaakt, je bent nog nauwelijks aan hardlopen toegekomen en je weet nog steeds niet hoe je nou het snelst van de ene campus naar de andere geraakt. Neem eerst dus nog maar even de tijd om je plekje te vinden in de nieuwe stad en de nieuwe universiteit, want daar gaan wel een paar weken overheen.

Men vroeg mij voor welke vakken ik uiteindelijk gekozen heb. Welnu, zoals gezegd bestaat dit jaar uit vier eenheden. De eerste eenheid is mijn scriptie, die natuurlijk geschreven gaat worden over een onderwerp dat valt onder het kopje 'Japanse religies'. Ik heb een paar hele spannende ideeën in mijn hoofd - ik verklap nog niets, daar ik van cliffhangers houd, maar wie mij kent zal niet verbaasd zijn te horen dat thema's als identiteit en marginaliteit een belangrijke rol gaan spelen, en dat ik hoogstwaarschijnlijk ga kijken naar een relatief recent fenomeen. De tweede eenheid is de centrale overzichtscursus in Japanse religie, waarbij verschillende thema's aan bod komen. Als derde eenheid heb ik gekozen voor een sterk filosofisch vak over godsdienstwetenschappelijke theorievorming. Tot slot heb ik mijn gevoel gevolgd door als vierde eenheid te kiezen voor het vak over de politiek van mythen en mythenanalyse (het zou me niet verbazen als motieven uit de daar aangetroffen theorieën hun weg vinden naar deze weblog, maar dat zal de toekomst uitwijzen). Alle cursussen worden getoetst middels papers en presentaties; ik heb dus geen tentamens. De coördinatrice van mijn programma vond dat ik me wel erg veel met algemene theorieën en wat weinig met Japan bezighoud (en dat klopt ook wel een beetje, de verhouding is fifty-fifty), maar ik kreeg haar toestemming na haar verzekerd te hebben dat ik theorieën over mythen ga toepassen op een Japanse casus - het contemporaine nationalistische discours, om maar eens wat te noemen.

Daar ik drie vakken wel wat mager vind zal ik dit semester nog bij een ander vak als toehoorder aanwezig zijn - een cursus over issues die spelen in de huidige studie van het wereldchristendom. In het tweede semester komt daar een interessante collegereeks van een Japanse professor over middeleeuwse boeddhistische mythologie bij. En natuurlijk zijn er de lezingen van het Centre for the Study of Japanese Religions. Ik vermaak me dus wel.

Londen is grijs en nat en donker, en ik weet nog niet precies waar de lichtjes zijn. De liminale fase zou nu toch wel zo'n beetje voorbij moeten zijn, maar helemaal thuis weet ik mij nog niet.

Het geeft niet, het zal wel komen.

En ondertussen stroomt de rivier langzaam verder, gadegeslagen door het reuzenrad en de klokkentoren, onder de brug met de torens door, langs de oude haven en de scheepswerf, nieuwsgierig naar de zee.