Lieve Pet,

We zagen elkaar voor het eerst op een zonnige middag in juni. Ik was al een tijdje naar je op zoek, en opeens vond ik je. Je lag op me te wachten in een marktkraampje op het Waterlooplein. Je donkerblauwe ruitjes lachten me verlegen toe. Ik voelde me direct tot je aangetrokken. Ik zette je op, en je zat als gegoten. Het was liefde op het eerste gezicht. Je kostte slechts tien euro, en dat had ik graag voor je over. Tot mijn vreugde ging je met me mee.

Vanaf dat moment waren we onafscheidelijk. Trouw verwarmde je mijn hoofd. Trouw deed je je best om die onhandelbare plukjes haar boven mijn oren in toom te houden (je vond dat ik vaker naar de kapper zou moeten gaan, maar je wist dat ik niet van kappers houd dus je werd nooit echt boos). Trouw schermde je mijn ogen af wanneer de zon me probeerde te verblinden. Trouw beschermde je me tegen regen- en sneeuwbuien. Jij en ik, we hoorden bij elkaar.

Je zag me verliefd worden. Je hoorde haar keer op keer zeggen hoe leuk ze je me vond staan, en je was trots als een pauw. Je verhuisde met me mee naar Japan, en een jaar later kwam je weer met me mee terug naar Nederland. Je ging met me mee naar college, naar toneelrepetities, op wandeltochten. Je werd volgestopt met briefjes wanneer ik met dispuutsgenoten of familieleden het briefjesspel speelde, en met lootjes wanneer het bijna Sinterklaas was. Je ging mee naar Istanbul, naar Frankrijk, en nogmaals naar Japan. Je liet je graag fotograferen. Op het vliegveld moest ik altijd laten zien of ik geen bom in je had verstopt. Je was trots op me toen ik in het faculteitsbestuur kwam, ook al kon ik je natuurlijk niet dragen als ik weer eens in pak naar een vergadering of diner moest. Je was blij voor me toen ik ging samenwonen met dat meisje dat ook zo gek op je was. Maar jammer genoeg zei ze steeds minder vaak hoe leuk ze je me vond staan.

Gelukkig bleef jij me wèl trouw. We gingen samen naar Israël, Turkije en Syrië. Ik droeg je toen ik de mooiste zonsondergang ooit zag, en je genoot met volle teugen - die paar regendruppeltjes konden je niet deren. In de Syrische woestijn was het eigenlijk te warm om je te dragen, maar ik wilde je niet verraden door met een wit lichtgewicht ding in zee te gaan, en trouw beschermde je me tegen een zonnesteek. Natuurlijk ging je ook met me mee toen ik in september naar Londen verhuisde.

Oh lieve Pet, het spijt me zo! Het spijt me zo dat ik zo onachtzaam was, dat ik niet goed op je lette! Sorry, ik was zo warm en bezweet door het harde fietsen, ik moest je even afdoen. Ik dacht werkelijk dat je veilig zat in die jaszak. Ik dacht niet dat je eruit zou kunnen vallen... Ik weet het, ik was naïef en onoplettend! Had ik wel gemerkt dat je gevallen was als ik geen oordopjes in had gehad en niet naar muziek had geluisterd tijdens het fietsen? Misschien, maar misschien ook niet. Je bent altijd een stil iemand geweest, en je val was waarschijnlijk geruisloos. Oh, als ik maar wist waar het was gebeurd! Maar ik had het natuurlijk veel te laat door, en ik was natuurlijk te laat voor college, en ik was zo stom om door te fietsen in plaats van om te keren en te kijken of ik je nog ergens zag... Waarom koos ik voor het college, en niet voor jou? Nu ben ik je kwijt. De gedachte aan jou, eenzaam liggend op de weg, lijdend onder de stinkende rotwagens die over je heen razen, eindigend in een of ander vuilnisvat... Het spijt me zo, lieve Pet! Hoe kan ik je zo makkelijk verliezen, na alles wat je voor me gedaan hebt... Het spijt me. Ik heb het koud zonder jou.

Ik ging naar college. Derrida sprak over het Geschenk van de Dood. Die lieve Pet, een onschuldig lam. Waarom moest Hij zo nodig dit offer van me hebben?

Een stukje van mezelf ging dood. Een stukje van drie en een half jaar, om precies te zijn.