De driekamp

Ach ja, zo'n EK. Wie maalt er nog om. Dat de oranje illusie vroeger of later genadeloos plaats zou maken voor desillusie hadden we natuurlijk kunnen verwachten. Wat dat betreft is voetbal net het echte leven: het enige voorspelbare is de dood van de droom. En diens wedergeboorte, natuurlijk, na een tijdje (vermoedelijk over een jaar of twee, in dit geval). Niets nieuws onder de zon, kortom. En zeg nou zelf: u had toch niet echt verwacht dat de Russische oligarchen tevreden zouden zijn met slechts een kwartfinaleplaats? Dáárvoor hebben ze niet de machiavellistische meester Hiddink met een exorbitant salaris aan de haak geslagen... Men wil winst, niets anders. Dit elftal is het privé-speeltje van Tsaar Poetin, en alleen een blinkende beker kan diens hebzucht tijdelijk stillen. Kosten noch moeite noch aardgasbaten worden daarvoor gespaard. Waaraan dacht het arbitrale trio volgens u, toen zij op mysterieuze gronden besloten de per ongeluk uitgedeelde tweede gele kaart voor een Russische verdediger fluks weer in te trekken? Aan de bonus die hun door een anonieme weldoener in het vooruitzicht was gesteld, of toch aan de KGB-dreigbrief die zij ontvangen hadden? Denkt u echt dat Robben niet speelde vanwege weer een lullige blessure, of zal dat sms'je van de Russische maffia (dat andere speeltje van Poetin) ook een rol gespeeld hebben? En u gelooft toch niet werkelijk dat het opzichtige geklungel van Ooijer, Heitinga, Van der Vaart en anderen te wijten is aan de zogenaamd briljante tactiek van de Russen? Het zou me niets verbazen als de heren binnenkort een moddervet contract krijgen aangeboden van Chelsea-baas en marionet Abramovitsj. We zijn collectief voor de gek gehouden, neemt u dat van mij aan. Maar ach, wat maakt het ook uit. Het is maar een spelletje, nietwaar? Ik ben in elk geval blij toe. Als een ware mini-Hiddink heb ik bij een Engelse bookmaker enkele ponden ingezet op een Russische eindoverwinning. Van de winst ga ik straks een keertje heerlijk sjiek tafelen. Brecht had gelijk: erst kommt das Fressen, dann kommt die Moral.

Voor eerlijke, sportieve strijd kan men bij profvoetbal al lang niet meer terecht. Politieke en economische belangen maken de dienst uit, en wij, naïeve voetballiefhebbers, sluiten daarvoor met liefde onze ogen. Laten we wel wezen: zo'n EK is natuurlijk een schijnvertoning van heb ik jou daar. Maar gelukkig was er dit weekeinde een ander sportief evenement, een evenement waar al sinds jaar en dag door Jan en alleman reikhalzend naar uitgekeken wordt, waar de commercie haar intrede nog niet heeft gedaan en vermoedelijk ook nooit zal doen, en waar bevlogen maar fair gestreden wordt voor de eer. U raadt het al: ik heb het natuurlijk over de jaarlijkse driekamp van Den Horn. Al sinds mensenheugenis nemen de Dorpsstraat, de Hogeweg en de Westerdijk het bij dit toernooi tegen elkaar op, en strijden voor de hoogste eer die een sportman ten deel kan vallen: het winnen van de felbegeerde wisselbeker. Na jaren afwezigheid mocht ik eindelijk weer het genot proeven deel te nemen aan dit prachtige evenement, en ik was vastbesloten mijn steentje bij te dragen aan een overwinning van ons team, de Dorpsstraat.

De driekamp zou de driekamp niet zijn als alle spellen niet in het kader zouden staan van een bepaald thema. Dit jaar had men zich bij de keuze voor een thema laten inspireren door dat andere grote evenement, de Olympische Spelen - zodoende was het thema 'China'. Creatieve geesten hadden prachtige drakenkoppen in elkaar geknutseld, want ook aan de kostuums vielen punten te verdienen. De draak van de Dorpsstraat was natuurlijk de mooiste. Ook onze groepspresentatie, compleet met een indrukwekkende demonstratie van synchroonzwemmen-op-het-droge, werd door de jury met het maximale aantal punten beloond. De voorsprong was binnen.

Toen kwamen de spellen. Die hoef ik u natuurlijk niet uit te leggen. De ware sportliefhebber weet immers dat bij 'De nieuwe kleren van de keizer' eerst een stel kleren uit een hoge boom moet worden gevist, dan een lange vlecht moet worden gevlochten, en vervolgens een keizer op een draagstoel door vier sterke mannen (waaronder ondergetekende) door een slalom-parcours moet worden gedragen. En ze weet natuurlijk ook dat bij 'De rode draad' mensen emmertjes water moeten verplaatsen, daarbij gehinderd door leden van andere teams die daar met sponzen naar gooien. Ik hoef u natuurlijk ook niet te vertellen over de marathon, waarbij men op vierpersoonsski's een parcours moet afleggen zonder om te vallen. Ongetwijfeld kent u al deze sporten van binnen en buiten. Maar ik moet wel even kwijt dat wij, noeste Dorpsstraters, alle spellen met overmacht gewonnen hebben. De combinatie van vaderstraatsliefde, opofferingsgezindheid, tactisch meesterschap en fysieke kracht maakte ons onoverwinnelijk. Leve de Dorpsstraat!

Het laatste spel was van een klassieke schoonheid. Het was het 'Foe yong hai spel'. Oei, zult u denken, en uw oei is geheel terecht. Met landbouwplastic en groene zeep had men glibberige glijbanen gemaakt, waarlangs wij eieren, ketjap en rode saus moesten vervoeren - met eetstokjes, let wel. Het resultaat laat zich raden. Zelden was ik zo vies. Zelden rook ik zo intens naar foe yong hai. En zelden vond ik het zo leuk om door smerige smurrie te glijden. Een speeltuin was er niets bij.

Na een hoognodige douche volgde 's avonds in het dorpshuis de theorieronde. (Er was ook nog iets met voetbal op een groot scherm en oranje shirtjes en petjes, maar dat weet ik niet meer zo goed.) Nu kent u mijn liefde voor pubquizzen. Ik had mij dan ook zeer verheugd op dit onderdeel. Helaas waren er niet zoveel vragen, daar de quiz plaatsvond in de rust van de een of andere voetbalwedstrijd, en helaas blameerde ik mij enigszins door een vraag waarop ik echt het antwoord had moeten weten verkeerd te beantwoorden, maar verder deden we het als team heel aardig. We wisten twaalf van de zestien vragen juist te beantwoorden, waarmee we ook dit laatste onderdeel wonnen. Hoera!

De grote glimmende beker was van ons. Daar konden zelfs Poetin en Hiddink niets aan veranderen.