Nemrut en de Koreanen

Emin is een lieve Koerdische jongen met een brede hinniklach. Hij studeert medicijnen in een stad verderop en past nu een paar dagen op het pension van zjn oom. Eventjes is hij de manager, en hij geniet met volle teugen van zijn tijdelijke taak. Hij regelt korting voor de busreis de berg op, vraagt om de haverklap of alles ons naar de zin is, en heeft zin in een feestje 's avonds.

Ze reizen met zijn drieen door Egypte, Griekenland en Turkije. Ze studeren aan een van 's lands gerenommeerde universiteiten in Seoul. Ze zijn in het begin een beetje stilletjes en in zichzelf gekeerd, maar na een tijdje zijn we gezellig aan het kletsen. Ze maken meer foto's van zichzeif en elkaar dan ik ooit iemand heb zien maken. Minjeong is de ster van de 'seka' ('self-kamera'; foto's maken van jezelf), Jinyoung neemt als een volleerde clown de meest hilarische poses aan en Miri is het rustige, licht afwezige model dat met haar glimlach menig mannenhart betovert.

Yookeun komt ook uit Seoul, en hij reist ook door Egypte, Griekenland en Turkije, maar dan in zijn eentje. Op elke mooie plek waar we komen biedt hij me aan een foto van mij te maken, waarna ik ook een foto van hem maak. Hij heeft een gele zakdoek om zijn pols gebonden. Hij maakt prachtige foto's.

We gaan naar Mount Nemrut, de hoogste berg in de regio. Ruim tweeduizend jaar geleden leefde hier een narcistische koning die kolossale beelden liet maken van zichzelf en van de goden, en deze bovenop de berg zette. Zijn rijk verging snel, maar resten van de beelden zijn nog immer te bewonderen op de berg, die uittorent boven een landschap dat zo prachtig en groots is dat alle superlatieven tekortschieten voor een adequate beschrijvlng.

'Bochida', leer ik. Bochida. 'Mooi', roept Minjeong verheugd uit, in vlekkeloos Nederlands.

Verschillende tourgroepen komen ons gezelschap houden, maar dat doet niets af aan de magie van de plek. Een korte regenbui verrast en verkwikt ons allen. De hemel kleurt langzaam rood. Het is letterlijk van een ontzagwekkende schoonheid. Ik maak drie miljoen foto's om de vergankelijkheid tegen te houden maar weet dat het vergeefs is. Maar het kan me niets schelen. Ik zit op een tweeduizend jaar oude steen te kijken naar de mooiste zonsondergang die ik ooit heb gezien, terwijl er een mooi meisje naast me zit met wie ik een zakje Lay's paprikachips deel. Wat wil een mens nog meer?

Terug in het hotel worden boodschappen gedaan, blikjes bibimpapsaus en pakjes instantramen tevoorschijn gehaald, en een heerlijke maaltijd gekookt, waar we met zijn zessen van genieten - of, beter gezegd, met zijn vijven, want Emin vindt het te heet en eet dus niet mee. Wel trakteert hij ons op een fles wijn, als beloning voor de Koreaanse dans die de dames opvoeren. Zelf drinkt hij niet. We praten over reizen, over religie, over van alles.

Minjeong wijst Cassiopeia aan.

En de lach van Miri zal nog wel even blijven hangen.