Introductieweek

Twee studenten houden een praatje over hoe je het meeste uit je verblijf in Londen kunt halen. Ze zijn heel grappig want ze maken steeds grapjes. Het enige dat jammer is is dat ze elke suggestie die hun powerpointpresentatie doet afwijzen met een sarcastische opmerking over het nemen van een tweede hypotheek of over toeristisch kuddegedrag. Potentieel nuttige tips (voor 1 pond met de bus naar Schotland als je vroeg boekt) worden niet nader uitgelegd (waar vind je die tickets?). Ik krijg niet de indruk dat ze zelf het meeste uit hun verblijf in Londen halen.

Net wanneer ik haast heb vanwege een afspraak word ik voor het eerst geconfronteerd met de grillen van de tube. De Piccadilly Line wordt gehinderd door een seinstoring. Na een half uur wachten mag ik proberen mij in een overvolle wagon te persen, die niet onderdoet voor de Ginza of de Hibiya Line tijdens de ochtendspits. Het enige dat ontbreekt zijn de behandschoende conducteuren die mensen de trein in duwen, en ook heb ik in Tokyo nooit een instappende passagier die een uitstappende passagier het uitstappen belet kritiek horen pareren middels de classificatie 'stupid cow', maar verder waan ik mij weer even op het station van Nihonbashi. De machinist heet ons welkom in de Piccadilly Line. 'Destination unknown,' voegt hij er op cynische toon aan toe, maar ik ben de enige in de hele wagon die lacht. Misschien was het geen grapje. Vanwege de extreme drukte slaan we King's Cross station maar over. Wanneer ik eindelijk aankom op Russell Square ben ik een half uur te laat voor mijn afspraak, maar gelukkig kom ik haar 's avonds nog tegen.

De undergraduate studenten staan in een lange rij te wachten om zich te mogen inschrijven. Bij ons gaat het een stuk sneller. Ik loop de bureaucratische procedures opmerkelijk eenvoudig door. Zelfs wanneer het betalen van het resterende deel van mijn collegegeld niet lukt levert dat geen echte problemen op: ik mag later terugkomen om het nog eens te proberen. Nadat het betalen gelukt is mag ik mijn studentenkaart, mijn bibliotheekpas en een studiegids waarin de cursusbeschrijvingen van mijn opleiding staan op gaan halen.

Tot mijn schrik mag ik maximaal vier modules kiezen, die het hele jaar duren en zodoende de equivalent zijn van ten minste 15 ects, maar er worden zoveel interessante vakken aangeboden dat de keuze niet eenvoudig zal zijn. Mijn masterscriptie geldt als één module, alsook het belangrijkste vak van mijn programma, dat gaat over Japanse rituelen en religieuze teksten. Daarnaast wil ik de module over godsdienstwetenschappelijke theorieën en methologieën volgen. Dan blijft er nog één module over... Ik twijfel tussen boeddhistische filosofie, Japanse taalcolleges en meer interessante dingen, maar vermoed dat ik uiteindelijk toch ga voor de module over de politieke en ideologische dimensie van mythen. Ik spreek de docente op de opleidingsborrel, en ze is geweldig. In no time hebben we het over Roland Barthes en Lévi-Strauss en ze vertelt dat we de mythentheorie van Joseph Campbell gaan deconstrueren om zijn politieke agenda bloot te leggen en dat ze van iedere student gaat vragen om een aspect van de moderne samenleving op Barthesiaanse wijze te gaan analyseren. Wauw.

De opleidingsborrel is sowieso het hoogtepunt van de week. Er zijn zo'n veertig nieuwe masterstudenten, verdeeld over een zestal programma's. Na een kort algemeen praatje stellen de (voornamelijk Duitse en Italiaanse) docenten zich voor, waarna de flessen wijn opengemaakt worden. De coördinatrice van mijn programma is een zeer enthousiaste en vriendelijke Italiaanse dame. Ze moppert over de kwaliteit van de wijn en nodigt me nu reeds uit om op een researchseminar een lezing te komen geven over het onderzoek dat ik gedaan heb voor mijn bachelorscriptie. Jeetje, graag, wat een kans... Een wat oudere docent met een Australisch accent bestudeert Afrikaans pentecostalisme en geeft een college over ontwikkelingen in het wereldchristendom. Oei, dat wil ik ook volgen... Gelukkig zijn studenten hier toegestaan bij zoveel vakken als ze willen als toehoorder aanwezig te zijn, en van die mogelijkheid zal ik zeker gebruik gaan maken.

De Law Society organiseert een Braziliaanse discoavond in een hippe mojitoclub. Helaas is het happy hour snel voorbij, waarna men voor een mojito negen euro moet neerleggen, wat mij iets te gortig is. De uitstekende band maakt de droge keel dan weer meer dan goed. Ik dans als een ware Latino in het rond. Aan het einde van de avond ruikt geen kledingstuk naar rook - wie wil roken mag buiten staan kleumen. Leve het Britse anti-rookbeleid!

Elke woensdagavond wordt er in de SOAS-bar (jawel, u leest het goed, onze universiteit heeft naast een lounge ook een bar, compleet met pooltafel, 1664 op de tap en sterke drank - als ze dat nou ook zouden doen in de koffiekamer van het Matthias de Vrieshof zouden ze nooit meer problemen hebben met rendabiliteit) een quiz georganiseerd. Ik trommel een team bij elkaar. Ik vraag aan een van mijn teamgenoten hoe we ons team noemen. 'Be creative,' zegt ze, en dat wordt dus onze teamnaam. De vragen zijn behoorlijk pittig. Gelukkig weet ik hoeveel inwoners Schotland heeft en welk land een vlag heeft met een adelaar, een cactus en een slang, en weten anderen welke Beatle een trompet vasthield op de cover van Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band en welke Afrikaan als eerste de nobelprijs voor de literatuur kreeg. We weten helaas niet hoeveel goals het damesteam van Argentinië scoorde op het laatste WK, en we vergissen ons in de naam van koolstofdioxide in vaste toestand. Uiteindelijk hebben we 16 van de 25 vragen goed. We eindigen rond de 8e plaats, in een veld van ongeveer 30 teams. Niet slecht voor de eerste keer.

Ik ontmoet een gezette, bebrilde Duitse jongen die Japans studeert, bubblegumfrisdrank drinkt en totaal verzot is op manga, anime en dergelijke zaken. Hij is op en top archetypisch. Hij vertelt me dat hij bezig is de SOAS Karaoke Society op te richten, en of ik daar ook lid van wil worden. Dat hoeft hij geen twee keer te vragen - natuurlijk zet ik mijn handtekening op zijn lijst. Elke Japanoloog is immers bekend met de geneugten van een goede karaoke-avond.

En dan is het plotseling vrijdag en word ik 24. Vanavond volgt een klein feestje in onze woonkamer om deze gebeurtenis niet geheel ongemerkt voorbij te laten gaan.

De eerste week in Londen zit erop.