Societies

In Nederland organiseren studenten zich voornamelijk in grote drink- en bralverenigingen met semi-fascistische hiërarchische structuren en vernederende semi-religieuze inwijdingsrituelen (ook wel eens eufemistisch 'gezelligheidsverenigingen' genoemd), dan wel in studiegerelateerde verenigingen waar men zich verder kan verdiepen in wat men toch al studeert en/of met louter studiegenoten kan feesten. Verenigingen die gecentreerd zijn rond een bepaalde sport of andere activiteit, politieke voorkeur, levensbeschouwing of andere interesse die losstaat van de eigen studie zijn tamelijk dun gezaaid; de succesvolle uitzonderingen (roeiverenigingen en evangelische studentenverenigingen) zijn voornamelijk succesvol omdat ze zich in veel opzichten gedragen als algemene 'gezelligheidsverenigingen'. Lidmaatschap van om het even welke vereniging in een Nederlandse studentenstad is nimmer vrijblijvend - elke in benevelde toestand neergezette handtekening verplicht ten minste tot het ophoesten van een hoge contributie, en vaak ook tot het ondergaan van genoemde inwijdingsrituelen en het verrichten van onbetaalde arbeid in het clubhuis c.q. -restaurant. Wil men daarentegen relatief vrijblijvend sporten of zich op cultureel gebied ontwikkelen, dan is men aangewezen op anonieme cursussen en sportlessen waar men apart voor moet betalen en waar bij de deelnemers elk gevoel van gemeenschapszin totaal ontbreekt - ook weer het andere uiterste.

Hoe anders is het hier. Geen elitaire zuipverenigingen waar omhooggevallen twintigjarige rijkeluiszoontjes bijna omhooggevallen achttienjarige rijkeluiszoontjes onderpissen, en ook geen studieverenigingen die ervoor zorgen dat studenten alleen maar hun studiegenoten kennen en zich nauwelijks verdiepen in zaken die los staan van hun studie. Men organiseert zich hier op basis van (politieke, sportieve, artistieke, religieuze, culinaire en andersoortige) interesses, en men doet dat in zogenaamde societies. Lidmaatschap van een society is geheel vrijblijvend en kost niets; wie zich in wil zetten doet dat, wie slapend lid wil zijn doet dat, en het kaf en het koren scheiden zich vanzelf wel. SOAS kent vele tientallen societies: van kleine obscure clubjes tot honderden leden tellende invloedrijke verenigingen. Ze zijn een perfecte manier om mensen te leren kennen die dezelfde interesse hebben als jij, om je in te zetten voor zaken die je na aan het hart gaan, of simpelweg om af en toe een nieuwe hobby uit te proberen.

De introductieweek wordt afgesloten met een grote bazaar, waar alle societies vertegenwoordigd zijn en hun uiterste best doen potentieel geïnteresseerde nieuwe studenten zich te laten aanmelden voor de club. De internationale socialisten hebben hun tafeltjes bij de ingang van de universiteit gezet; posters waarop George W.B. voor terrorist wordt uitgemaakt lachen je tegemoet als je het gebouw binnenloopt. De sportzaal is gevuld met allemaal tafeltjes waarachter studenten zitten die zich bezig houden met falun gong meditatie en skydiven en cricket en Afrikaanse dans en theedrinken en fotograferen en schrijven voor de studentenkrant en tai chi en allerlei vechtsporten en een Indiaas weeshuis en al port drinkend debatteren en bergbeklimmen en een goeroe navolgen en vrijwilligerswerk en karaoke en hun seksuele identiteit en films kijken en gezamenlijk taart eten en andere niet altijd even duidelijk gedefinieerde activiteiten. En allemaal willen ze dat jij hen daarbij gaat vergezellen. Al snel heb ik de schroom van me afgeworpen en laat ik me door enthousiaste leden van societies overhalen mijn naam en e-mailadres op hun lijst te zetten. Het verplicht tot niets, het leidt slechts tot een stroom mailtjes met aankondigingen voor activiteiten, en wie weet zit daar af en toe wat leuks tussen en ontmoet je er leuke mensen.

Ik schrijf me voorlopig in voor de Aikido Society - tweemaal eerder overwoog ik deze mooie sport te gaan beoefenen, tweemaal heb ik het niet doorgezet, maar driemaal is scheepsrecht. Ik schrijf me in voor de Drama Society - misschien kan ik met een paar ervaren mensen iets leuks in elkaar zetten, en misschien is het wel een aardige kans om wat ervaring op te doen in regisseren. Ik schrijf me in voor de Wine Tasting Society - normaal kost een les twaalf pond, nu slechts vijf, die kans wil ik natuurlijk niet laten lopen. Ik schrijf me in voor de Amnesty International Society. Ik informeer bij de Bhakti Yoga Society wat het verschil is met Hatha of Iyengar Yoga en krijg van het meisje dat bij het standje staat te horen dat mijn lichaam toch in feite irrelevante balast is en dat het erom gaat dat ik mijn ziel daaruit weet te bevrijden, en dat het uiteindelijk allemaal over liefde gaat en terwijl ze me dat vertelt kijkt ze me recht in mijn ogen aan met twee prachtige blauwgroene ogen waartussen helaas een slordig kwakje beige verf zit en het valt me op dat ze nog niet helemaal uitgestegen is boven de fysieke wereld want ze heeft toch de moeite genomen haar mooie ogen nog eens extra aan te zetten met een beetje uiterst profane, maar desalniettemin niet onaardig ogende make-up. Wanneer ik zeg dat ik er nog even over nadenk en verder loop krijg ik een meewarige blik mee van het meisje en van haar eveneens met beige verf bekwakte buurman. Je ziet ze denken: 'jammer, hij leek geïnteresseerd, maar hij is kennelijk nog niet zo ver'. Misschien had ik me toch in moeten schrijven, al was het alleen maar om die mooie pedante ogen nog eens te mogen zien.

De Christian Union bemant het standje direct naast de Bhakti Yoga Society. Voorzichtig informeer ik naar hun geloofsideeën, daar ik wel wil weten of ik met een stel dogmatische evangelicalen of met gezellige vrijzinnige mystici te maken heb. In eerste instantie wordt elke vraag die ik stel gepareerd met een beleefde wedervraag, maar uiteindelijk krijg ik toch het compromisloze Waarheidsverhaaltje dat ik al zo vaak heb gehoord. Jammer. Gelukkig staat even verderop de Salaam Society. Mijn aandacht wordt getrokken door een poster waarop een kruis, een halve maan en een Davidsster staan. Het blijkt een society te zijn die zich bezighoudt met interreligieuze activiteiten en -dialoog. Nadat ik mijn naam en handtekening op de lijst heb gezet krijg ik van de jongen die bij het standje staat een chocolaatje aangeboden. Zelf neemt hij er geen, omdat hij deze maand elke dag van zonsopgang tot zonsondergang vast.

Ook de common room en de studentenbar zijn volledig gevuld met standjes. Hier bevinden zich met name de politieke en culturele societies. De actiebereidheid spat ervan af, en ik waan mij even in de jaren zeventig. Ik passeer de Stop the War Society, de Palestinian Society (waarvan ik en passant lid word - ik begin de smaak te pakken te krijgen), de Free Burma Society, de Hugo Chavez Support Society, de Socialist Society, de Students for a free Tibet Society (jazeker, weer een handtekening gezet), de Human Rights in the Philippines Society, de Autonomous Society, de Green Society (hoppa, nog maar een handtekening, al zijn ze helaas niet direct gelieerd aan de European Green Party), de Labour Students Society en de Kashmir Society. Daarnaast zijn er allerlei culturele societies. De invloedrijke en actieve Islamic Society bezet niet één tafeltje, zoals de meeste andere societies, maar drie, in het midden van de ruimte. Een bebaarde jongeman geeft me een uitnodiging voor een iftar-maaltijd die volgende week plaatsvindt. Een Chinese jongen doet zijn best me bij zijn Chinese Society te krijgen maar ik begin het gevoel te krijgen dat ik nu wel genoeg handtekeningen gezet heb. Even later zorgen de charmes van een Koreaanse jongedame er echter wel voor dat ik me aanmeld voor de Korean Society, maar dat komt ook omdat de Japanese Society klaarblijkelijk op zijn gat ligt en omdat ik een hartstochtelijk liefhebber ben van kimchi. De Pakistaanse, Zuid-Aziatische, Zuidoost-Aziatische, Afrikaanse, Malinese, Iraanse, Afro-Carribische en Oost-Europese societies laat ik voorlopig maar even voor wat ze zijn.

De Duitse mangaliefhebber heeft me uitgenodigd voor de openingsavond van de Karaoke Society. Hij heeft gekozen voor een pub waar elke zaterdagavond een gratis karaokeavond georganiseerd wordt en die niet te ver verwijderd is van de tweede SOAS-campus. Wanneer ik hem 's middags spreek verzekert hij me ervan dat er ten minste vijftig mensen zullen zijn. Als ik 's avonds een half uur na de aangekondigde aanvangstijd met een vriend de pub betreed, zie ik de jongen echter in zijn eentje zitten achter een groot glas cola en een kommetje chips. Hij bladert verwoed in de multomap waarin alle te zingen liedjes staan. We begroeten hem, maar het duurt even voor hij ons herkent. Hij staat stijf van de caffeïne omdat hij de hele dag achter zijn standje zijn red bull-achtige frisdrank heeft zitten drinken. Ik vraag hem of hij nog andere mensen verwacht, bij voorkeur schattige Koreaanse meisjes, en hij antwoordt bevestigend, maar niemand komt ons gezelschap houden. De pub is gevuld met gespierde kerels met strakke hempjes en ringbaardjes, en de geblondeerde barman draagt een knalroze shirtje. Op het podium staat een semi-vrouw van twee meter met een halfblote buik en lang blond haar met zware basstem zijn/haar interpretatie van een smartlap te geven. Hij/zij wordt opgevolgd door een vals zingende Jamai-lookalike. De voorzitter en oprichter van onze society zingt luidkeels mee, zichzelf daarbij begeleidend met een brandende aansteker. Hij heeft dan al lang het briefje ingeleverd waarop hij heeft geschreven dat hij een nummer van de Pet Shop Boys wil zingen.

We hebben hem niet meer horen zingen. Bij nader inzien wachtte er een metro op me die ik heel nodig moest halen.

Ik geloof niet dat ik nog steeds heel veel heil zie in de Karaoke Society. Maar gelukkig is er een flink aantal andere societies waarvoor ik mij als ik dat wil kan inzetten - het zal geen saai jaar worden!