Fiets!

Na tien dagen met de metro op en neer gependeld te hebben vind ik het voorlopig wel genoeg. Vertragingen zijn eerder regel dan uitzondering, 's avonds kun je niet gezellig ergens blijven hangen omdat je afhankelijk bent van de laatste metro, tijdens de spits verandert de metro in een onaangename broeikas en, bovenal, de kosten zijn exorbitant hoog. De bus is een aardig alternatief, zeker als het plekje vooraan bovenin de dubbeldekker nog vrij is, maar bussen zijn traag en brengen je niet overal heen. De volledige afhankelijkheid van het openbaar vervoer gaf me de afgelopen dagen steeds meer een gevoel van beklemming, en mijn portemonnee begon steeds luider te protesteren tegen de veeleisende kaartjesautomaten. Het was, kortom, de hoogste tijd om een fiets aan te schaffen.

Nieuwe fietsen zijn duur, en daar ik vooralsnog van plan ben slechts een jaar hier te blijven had de aanschaf van een nieuwe fiets niet mijn voorkeur. Tweedehands fietsenwinkels zijn echter dun gezaaid - ik heb er in elk geval nog geen gezien, noch iemand gesproken die van het bestaan van een afwist. In een zijstraatje van Brick Lane Market stond weliswaar een man tweedehands krotten te verkopen, maar daar zat weinig interessants tussen, en bovendien prefereerde ik een fiets die niet gestolen is. Maar toen kwam de gouden tip: gumtree, de megasite die de zoekende surfer aan alles kan helpen wat zijn hartje begeert (een kamer, een date, een baan, een huisdier, een voetbalclub, tweedehands meubels en electronica en kleding, et cetera) heeft een aparte subsite waarop fietsen te koop worden aangeboden. Alleen al in de regio Londen worden er elke dag vele tientallen nieuwe advertenties geplaatst met tweedehands en ongewenst cadeau gekregen fietsen. Daar moest dus wel iets tussen zitten... En jawel: binnen een dag had ik beet. In ruil voor een niet al te hoog geldbedrag kwam ik in het bezit van een nauwelijks gebruikte, fraaie donkerblauwe mountainbike. Fietsen maar!

Mijn fietstocht begint in Zuid-Londen, omdat daar de jongen woont van wie ik de fiets heb gekocht. Ik ben in het voorstadje Wandsworth. Het is een gezellig Brits provinciestadje, compleet met mooie bakstenen huizen en schattige winkeltjes en restaurantjes en een oude pub en een groot Victoriaans gemeentehuis, dat toevallig is opgeslokt door Londen (eens te meer blijkt dat Londen, evenals Tokyo, geen stad is in de eigenlijke zin van het woord. Het is niet historisch gegroeid rondom een oud centrum dat nog steeds fungeert als het sociale, culturele en politieke hart van de gemeenschap. Het straalt geen gevoel van bouwkundige en culturele eenheid uit, maar is in feite een verzameling losse, aan elkaar vastgegroeide stadjes, elk met zijn eigen sfeer, architectuur en cultuur . Ofschoon een zekere mate van uniformisering natuurlijk wel heeft plaatsgevonden zie je nog steeds dat het historisch aparte eenheden waren. Londen en Tokyo zijn dan ook verzamelnamen: vrij abstracte overkoepelende ideeen, meer niet). Het toeristenkaartje dat ik heb toont slechts het centrale deel van Londen, en dat komt mooi uit want ik heb helemaal geen zin om met een kaart te fietsen, maar laat me graag leiden door mijn richtingsgevoel en een avontuurlijke bui. Ik fiets dus op goed geluk, naar ik vermoed in noordelijke richting.

Ik fiets door de fraaie straatjes van Wandsworth, dat op een gegeven moment overgaat in een ander stadje. Londen kan soms behoorlijk heuvelachtig uit de hoek komen, maar mijn versnellingen werken uitstekend. Het regent. Natuurlijk heb ik er niet aan gedacht regenkleding mee te nemen, dus langzaam regen ik helemaal nat. Het is heerlijk fris, en zelden genoot ik zo van in de regen fietsen. De burgemeester van Londen is reeds een paar jaar bezig meer mensen op de fiets te krijgen, en met succes, zie ik: ik ben lang niet de enige die hier fietst. Her en der is men er in geslaagd fietsstroken of zelfs korte stukjes fietspad in te passen in de bestaande verkeerssituatie.

Na een tijdje heb ik een weg gevonden die redelijk rechttoe rechtaan naar het noorden gaat. Zie je wel, ik heb helemaal geen kaart nodig, denk ik verwaand. Ik kom door het park van Clapham. De regen heeft de eerste blaadjes van de bomen doen vallen. Naarmate ik dichter het centrum nader neemt de verkeersdrukte toe. In een fraai oud houten huis met schuine balken in de gevel huist nu een Starbucks. Het is het eind van de middag, en het is druk. Ik passeer het treinstation van Vauxhall. Er zijn hier zowaar speciale richtingaanwijzers voor fietsers. Ze helpen me zonder kleerscheuren een groot kruispunt over te steken, en bevestigen bovendien nog even dat ik in de goede richting rijd. Ik vervolg mijn weg en bereik de Theems. In de verte zie ik reeds de Houses of Parliament en de Westminster Abbey.

De lucht is grijs en grauw, het regent, en ik rijd de brug naar Westminster over. De neiging om een vreugdekreet te slaken weet ik net te onderdrukken, een grote grijns daarentegen niet. Bij de bushalte staan mannen en vrouwen in nette kleding onder paraplu's te wachten op een volgepakte bus. De gebouwen hier zijn hoog en nieuw. Ik fiets tussen de dubbeldekkers op Victoria Street en begin te begrijpen hoe een dierenverzorger zich moet voelen als hij door een kudde olifanten loopt. Rechts aanhouden, ik buig teveel af naar het westen. Ik zweef over de enorme halfrotonde voor Buckingham Palace, en verder door het St. James Park. Midden op de weg ligt een fiets; de fietser raapt op wat hij heeft verloren. Hij is ongedeerd, maar herinnert me eraan dat ik alert moet blijven, zeker nu ik nog geen helm heb. Ik fiets onder de zuilen door en draai Trafalgar Square op. Op een bus staat met grote letters 'Proud to be a British Muslim'.

Het is etenstijd en ik heb trek, maar ik wil eerst naar huis. Ik ben inmiddels doorweekt van de regen en het zweet. Ik fiets dwars door West End en Bloomsbury, langs China Town, Charing Cross Road en Tottenham Court Road naar Euston. Theaters maken reclame voor hun musicals, restaurants komen tot leven, de stoepen zijn vol met voetgangers. Mensen zitten als haringen in tonnetjes in de bussen die ik inhaal. Ik kom door grote winkelstraten en zie meer dan eens een winkel of een restaurant dat ik zou moeten onthouden. Dan laat ik het centrum van Londen achter me, en fiets verder naar Camden.

Voorbij het station van Camden gaat het mis. Het zal de moeheid zijn na bijna twee uur fietsen, of de honger, of het feit dat het donker begint te worden, maar mijn richtingsgevoel kan me niet meer precies zeggen welke kant ik op moet. Ongemerkt mis ik de afslag die bus 29 maakt. In eerste instantie is er nog geen man overboord: ik fiets door Kentish Town, zie allemaal leuke winkels en restaurants die ik moet onthouden, en weet zeker dat ik in noordelijke richting fiets. Maar ik weet ook zeker dat ik naar het oosten moet afbuigen, en dat doe ik. Als ik na een tijdje nog niets bekends zie begin ik te twijfelen en neem ik ergens een verkeerde afslag.

Hoe ver zou het nog zijn? Mijn maag protesteert steeds harder. Ik moet ergens links, maar die weg buigt af, nee toch maar rechts... een metrostation, maar van de verkeerde lijn, ik dacht dat ik verder naar het oosten zat... mooie huizen hier trouwens, en leuke restaurantjes, en een bierwinkel en een Perzische supermarkt, dat moet ik onthouden. Ik fiets steeds verder naar het noorden. Plotseling word ik geconfronteerd met een col van de tweede categorie. Ik wist niet dat ze die hier hadden, maar ik laat me niet kennen en weet weer wat punten te veroveren voor de bolletjestrui. Dit is dus Hornsey, mooie huizen zeg. Ik vraag de weg aan iemand en hij stuurt me een kant op die naar mijn gevoel niet klopt. Ik volg zijn advies toch maar, maar veel verder helpt het me niet. Nog een park, maar niet het juiste. Het is inmiddels pikdonker en het begint weer wat harder te regenen.

Plots zie ik de blauwe richtingaanwijzers weer die men speciaal voor fietsers heeft neergezet en die af en toe her en der plotseling opduiken. Finsbury Park, die kant op! Hoera, nu hoef ik alleen nog maar de bordjes te volgen. Maar ik juich te vroeg. Het probleem is namelijk dat de bordjes even plotseling verdwijnen als ze verschijnen, of misschien zit ik gewoon niet op te letten, want even later ben ik weer verdwaald. Turnpike Lane dan, van daar weet ik het ook, en deze weg zou toch daar heen moeten gaan, of niet? Leuke winkels en restaurants hier trouwens, dat moet ik onthouden, als ik nou maar wist waar ik was... Ik fiets vast en zeker in rondjes, dat kan niet missen. Weer een col van de tweede categorie - die bolletjestrui kan me niet meer ontgaan.

Om een lang verhaal kort te maken: er is geen straat in Noord-Londen die ik niet heb gezien. Uiteindelijk bereikte ik dan toch het station van Finsbury Park - van de andere kant dan ik verwacht had, maar dat mocht de pret niet drukken. Vervolgens was ik snel thuis.

Nog nooit smaakte een Chinese afhaalmaaltijd zo lekker.

Maar de hemel zij geprezen: ik heb een fiets!