T.

De trein boemelt zuidwaarts. Rijstvelden en palmbomen trekken aan me voorbij. Witte kraanvogels met zwarte koppen vliegen op. In de verte zijn bergen, een dorpje, de koepel van een moskee. De wegen, de gebouwen, de kavels: alles is rechter en netter dan aan de andere kant van de grens. We bevinden ons ergens tussen Padang Besar en Butterworth. Een paar uur geleden is mijn paspoort weer twee stempels rijker geworden.

Eindelijk durf ik te schrijven. Nadat de trein gistermiddag Bangkok verliet heb ik mijn tijd verdaan met het lezen van geestdodende politieke commentaren in een opinietijdschrift, en aan het in ras tempo ver-sms'en van mijn laatste Thaise beltegoed. Ik voelde me alleen. Gelukkig was ik in het gezelschap van mijn gordeldierknuffel en mijn iPod. Ze begrepen precies hoe ik me voel. How I wish you were here, zij maakt het verschil, en andere woorden van gelijke strekking.

Ik heb al ruim een week niets van me laten horen. Excuses daarvoor. Ik liet u zitten met een aardige cliffhanger: zou ik nou wel of niet mijn reisplannen veranderen, en terugkeren naar Bangkok? De strijd tussen hoofd en hart woedde enige tijd hevig, daar op dat schildpaddeneiland. Om de metafoor die een vriend me aanreikte te gebruiken: ik had een prachtige roos gezien, maar vreesde de mogelijke doorns, nog voor ik goed en wel naderbij was gekomen. Twee maal dacht het hoofd gezegevierd te hebben, maar twee maal bleek het hart uiteindelijk sterker.

En zo keerde ik terug naar Bangkok, waar zij op me wachtte.

Gezien het publieke karakter van dit medium zal ik al te persoonlijke details hier verder maar achterwege laten. Samenvattend kan ik u wel vertellen dat we een prachtige tijd hebben gehad samen. Als in een droom gingen de dagen voorbij. Ik voelde me ongelooflijk gelukkig. Maar de onzekere toekomst wierp soms een schaduw over het geschenk dat het heden ons gaf.

We gingen naar de film, we maakten een boottocht, we liepen hand in hand over straat en door de dierentuin. We brachten een lang weekeinde door in Kanchanaburi, twee uur rijden ten westen van Bangkok, waar we braaf de toeristendingen deden: we maakten foto's van de bridge over the river Kwai, die ons stiekem gestolen kon worden; we beklommen lachend de fraaie Erawan waterval; we stonden stil bij het indrukwekkende monument voor de slachtoffers van de Birma-spoorlijn; we fietsten naar een mysterieuze grot vol boeddha- en godenbeelden. We deelden de beste tom yam soep die ik ooit proefde, en heerlijke vis met verse munt. Het was fantastisch.

Helaas werden we ook geconfronteerd met afkeurende blikken, van westerlingen zowel als Thai. De negatieve vooroordelen waren van hun gezichten te lezen. Nee, ik was geen archetypische farang op zoek naar een dociel Thais huisvrouwtje. Nee, zij was niet op zoek naar een westers paspoort of, erger, een vermogende suikeroom. We waren simpelweg twee mensen die elkaar toevallig hadden ontmoet en verliefd waren geworden. Maar dat wisten de priemende blikken niet. Wat hebben mensen soms toch snel hun oordeel klaar. En wat is het naar als mensen de liefde die je voelt veroordelen.

Alles van waarde is vergankelijk. Ik wilde mijn reis naar Indonesie niet opgeven. Ik had een vliegtuig te halen. Ik had het lef niet om al mijn plannen op te geven. En dus namen we afscheid, en gold het cliche 'partir, c'est mourir un peu' als zelden tevoren.

De toekomst is ongewis. Ik heb op dit moment geen dwingende reden om op korte termijn naar Nederland terug te keren (al mis ik jullie natuurlijk wel). De AiO-plaats waarnaar ik gesolliciteerd had is helaas aan mijn neus voorbij gegaan - ik troost me maar met de gedachte dat ik ten minste op de shortlist stond, en men mij aanmoedigt het nogmaals te proberen. Maar wellicht zijn er nu goede redenen om daar nog even mee te wachten, en wat langer in dit deel van de wereld te blijven.

Er liggen hier in ieder geval wonderschone toekomstdromen, en ik doe niets liever dan daar onbezorgd in te geloven. Maar hoe mooi ook, ze zijn nog fragiel, en een maand (de tijd die ik van plan was in Indonesie door te brengen) is lang. Dan kan elke gemiste sms of andersoortige miscommunicatie fataal zijn. Aan de andere kant: vroeger of later moet elke droom de confrontatie met de werkelijkheid aangaan. Een beetje bezinning is dan ook misschien niet zo'n gek idee.

Enfin. Ik ben op weg naar Kuala Lumpur, om later deze week van Johor Bahru naar Jakarta te vliegen. Ik heb Thailand verlaten. De eerste etappe van mijn reis zit erop. Een etappe die anders verliep dan ik mij had voorgesteld, zoveel mag duidelijk zijn. Maar ook een etappe waarvoor ik dankbaar ben.

'Vanavond gaan we slapen, en morgen zien we wel,' zingt mijn iPod. Laten we dat maar doen.